چو نیست چاره ز بیچارگی صبور شدم..

مدام این جمله "گر جگر شیر نداری سفر عشق نرو" تو ذهنم پلی میشه..

این چند روز به شدت اکتیو بودم و قصد دارم تا آخر همینجوری رو به جلو ادامه بدم.

فیزیکی خسته هستم.

ولی وقتی خواهر زادم زنگ میزنه و میگه "دییی" "دییی کوو" خستگیم کاملا در میره..

حس میکنم یکی از مشکلاتم رو پذیرفتم و به خاطر همین این چند روزه دارم منطقی ادامه میدم و کار میکنم.

این هفته برنگشتم خونه و خوابگاه موندم.

از روند تکراری دانشگاه یکم خسته هستم.

الان موضوعی که بیشتر منو اذیت میکنه برنامه خواب و انرژی کمی هست که دارم.

تو طول روز حدود 6 ساعت بازدهی دارم که این برای انجام دادن همه کارهام کافی نیست.

تمام روش های برنامه ریزی رو امتحان کردم و دارم کم کم به جواب میرسم.

از این بابت خوشحالم که تونستم با سعی و خطای طولانی تجربه خوبی از این حلقه 3 ساله بدست بیارم.

البته هنوز مسیر زیادی مونده تا من بتونم این حلقه رو شکست بدم و به روند عادی زندگی برگردم.

این سرعت رشد آهسته رو دوست ندارم اما باید کنار بیام. من میتونستم نگاه بکنم و بگذارم بگذره.. اما این کار رو نکردم و ادامه دادم.

تو بیوی توییترم نوشتم من فعلا چیزی برای ارائه دادن ندارم. بنظرم باید کم کم این جمله رو عوض کنم و خودم رو به جایی که تعلق دارم بچسپونم.

دارم کارهای خفنی انجام میدم و خیلی دوست دارم قبل سال جدید نتیجه این کارهام رو ببی.

سعی میکنم از این آرامش فعلی که دارم بهترین بهره رو ببرم. چون رفته رفته با ز دچار آنمشوب میشم.

تشخیص نقاط ضعف و قدرت و ترکیب اونا با نتایج گذشته بهم این اعتماد بنسفرو میده که قبل از شروع هر کاری نتیجش رو حدس بزنم و بدونم که میتونم..

زمان کم مونده ببینم چی میشه..