مرا چشمیست خون افشان
دوشنبه, ۲۲ آبان ۱۴۰۲، ۱۱:۵۵ ب.ظ
امشب دارم با موانع مرگ میجنگم و دوباره شمشیرمو دست گرفتم.
اتفاق خاصی نیفتاده اما زیادی به غم آغشته هستم.
بیش از هرچیزی فهمیدم که من تنها هستم و تعاملات فقط بصورت موقت میتونه من رو خوب نگه داره.
در حالی که دارم توی لجن دست و پا میزنم اما هیچکس از اون بالای برای من طناب نمیندازه..
و من دارم با طناب پوسیده توقع بالا میام.
اگر روزی بتونم توقع رو کنار بزارم میتونم به ادامه مسیر زندگی امیدوار باشم.
چرا نمیتونم این حس پوچ توقع رو کنار بزارم و برم؟
من به تغییر نیاز دارم.
خیلی فوری..
شاید بخاطر کمالگراییه آدم از خودش گاهی وقت ها هیچطوره راضی نیست و کمالگرایی غلبه میکنه بخاطر همین