غم های مرواریدی..

من افسرده نیستم اما این واقعیت ها، قایق بی پاروی من رو غرق کرده..

خسته هستم و سه ساله تو یک حلقه ی تکرارپذیر دارم دست و پا میزنم. با آدم های مختلفی صحبت کردم و هربار تجربه های جدیدی رو به کوله پشتیم اضافه کردم.

اما فقط بارم رو سنگین کردم. هیچ اثری از پیشرفت در خودم نمیبینم.

قدم های کوچیکی که با کفش های پارم برداشتم بی حاصل مونده.

تسلیم نشده ام و خودم رو نباختم چون هنوز غرق خیال هستم و امید دارم.

چطوری میتونم خیالم رو به واقعیت تبدیل کنم و از این امید یک حقیقت بسازم؟

نمیدونم اگر  جواب تلاش باشه ناراحت میشم.

چون به اندازه کافی و فراتر از حدممکن تلاشم رو کرده ام.

به معجزه نیاز دارم.

از بی تعلقی خسته شده ام اما به اجبار هم دوست ندارم جایی حضور بگیرم که احترامی نداشته باشم.

این جمله رو خیلی دوست دارم، آرام سربه زیر اما سر سخت..

وقتش هست که به این تنهایی عادت کنم و رفتارم رو تغییر بدم.

من به هیچکس نیاز نخواهم داشت.!