چو نیست چاره ز بیچارگی صبور شدم..

مدام این جمله "گر جگر شیر نداری سفر عشق نرو" تو ذهنم پلی میشه..

این چند روز به شدت اکتیو بودم و قصد دارم تا آخر همینجوری رو به جلو ادامه بدم.

فیزیکی خسته هستم.

تا شب مرگ پایان نرسد بازی ما..

تا شب مرگ پایان نرسد بازی ما..

رنج به جان رسد امید دواست..- روز صفر

ماه هاست که از زندگی دور شدم و وارد حاشیه های نه چندان جالب شدم.

روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را

وقتی تصنیف قلاب شجریان رو گوش میدم به حال و هوای ۱۷ سالگی پرتاب میشم.

تو ۱۷ سالگی نسبت به الان شرایطم تا حدودی قابل هضم تر بود.

ساقی بیار باده که ماه صیام رفت..

همیشه به رفتن و فرار کردن فکر میکنم؟ چرا واقعا؟

"چرا من میخواهم نباشم؟"

که کردار ماند ز ما یادگار

ثانیه، دقیقه ،‌ ماه ها و سالهاست که دارم با این دیو سیاه میجنگم.

تقریبا  دارم شکست میخورم.

اه ای امید جان بیداران!

امشب یکی از سخت ترین شب های من بود.

پر از استرس و پر از ناراحتی.

من همگی درد شوم تا به درمان برسم.

درون قلبم هیچگونه انرژی برای تنفر از کسی ندارم و قلبم جایی برای چنین آلودگی هایی ندارد.

به رسم هر یکشنبه اومدم کافه پایین و بساطم رو اونجا پهن کردم و دارم مینویسم.

بر سر آتش بماندم ساقیا

خوشحالم که بگم تونستم حلقه اول رو بشکنم و به روند عادی زندگی برگردم.

منظورم از روند عادی اینه که به نقطه سه ماه قبل بازگشتم و از وضعیت بدتر به بد رسیدم.

تلخی عمر به شیرینی عشق آکنده است..

این جمله رو خیلی دوست دارم.

بگذار آنچه از دست رفتنی است، از دست برود و گرنه تو در قلب یک انتظار خواهی پوسید.

در حالی که کافین رو خام خام قورت دادم با تپش قلب بالا می نویسم.

تعطیلی دیروز به علت بارندگی نقطه عطفی در انجام دادن کارهام شد و باعث شد دیروز حجم زیادی از کارهام رو هندل کنم و ذره ای انرژی برای روزهای آینده ذخیره کنم.