روز صدم، روز آخر و به وقت خداحافظی

امروز روز آخر چالش صدروزم بود.
راستش انتظار داشتم تغییرات پررنگ‌تری رو توی خودم ببینم، اما واقعیت اینه که تغییر محسوسی حس نمی‌کنم. شاید بعدها معلوم بشه چیزی تو این مدت توی من عوض شده، اما فعلاً که نه… یا شاید بهتره بگم هنوز اون آدم قوی‌ای که تصورش رو داشتم نشدم.

این صد روز برای من پر از مبارزه بود. روزهای کمی بودن که حس کردم واقعاً خوب و سرحال و “خودم” هستم، اما همون روزهای کم هم برام خیلی ارزشمند بودن. بیشتر وقت‌ها درگیر جنگیدن با خودم بودم، با افکارم، با دلتنگی‌هام… ولی همین لحظه‌ها و همین مبارزه‌ها هم بخش مهمی از مسیر بودن. حتی سختی‌هاش، یه جور لذت پنهان داشتن؛ چون حس می‌کردم زنده‌ام و دارم تلاش می‌کنم.

توی این مسیر، کسی که فکر می‌کردم پشتمه و دوستم داره، رفت…
رفتنش خیلی سوزوند. دو هفته‌ست که به خاطرش از کنترل خارج شدم. کابوس می‌بینم، مثل همین امروز صبح که بیدار شدم و بعدش حدود سه ساعت فقط به یه نقطه خیره موندم. اما باز هم هیچ چیزی تغییر نکرد. شاید اینم بخشی از مسیری باشه که باید طی بشه.

با همه‌ی این سختی‌ها، اینجا برام تجربه‌ی خاصی بود. با آدم‌های زیادی آشنا شدم: یه منتور فوق‌العاده داشتم (ناشناس عزیزم)، آوا خانم، ماهزده، آقای سین الف، عمو دانی، Ash، Niush، تیرزاد و خیلی‌های دیگه که الان اسمشون یادم نیست. هرکدوم‌تون به شکلی کنارم بودین، یه همراهمی کوچیک، یه کلمه‌ی ساده، یه دلگرمی… و همه‌ش برای من ارزش داشت.
نمیتونم بگم چطور باید ازتون تشکر کنم. خیلی وقت‌ها همین کامنت‌های شما تنها چیزی بودن که باعث می‌شدن ادامه بدم. همیشه این وبلاگ رو با ذوق باز می‌کردم، فقط برای اینکه ببینم کامنت‌هاتون چی نوشتین. همین کلمات ساده‌ی شما خیلی وقت‌ها نجاتم دادن و بهم یادآوری کردن که تنها نیستم. بابت همه‌ی این لحظه‌های قشنگ، واقعاً ممنونم.

نمی‌دونم دوباره اینجا توی بیان بنویسم یا نه، حداقل الان نه. خداحافظی هم نمی‌کنم، چون خداحافظی همیشه سخت‌ترین کاره. بعضی از بچه‌ها وبلاگ جدیدم رو خواستن و بهشون دادم؛ اگه شما هم خواستین، بهم بگید تا براتون بفرستم.

این صد روز تموم شد. شاید نتیجه‌ای که فکر می‌کردم رو نگرفتم، اما همین که ادامه دادم برای من مهمه.