جانا چرا با ناز و آوا لبخندی ؟

از آخرین باری که طولانی نوشتم زمان زیادی میگذره. پس باید برای ترشح این افکار پوچ دست به کار بشم..!

امشب تنها بودم و خواهرزاده رو آوردم که کنارم باشه.

لباساش رو خیس کرد و من شلوارکمو بهش دادم که  علاوه بر شلوار به عنوان لباس هم داره ازش استفاده میکنه..

برای دوتا از خواهرزاده هام سیمکارت گرفتم و بهشون دادم که وقتی حوصلم سر رفت بهشون زنگ بزنم. الان که فکر میکنم این کار از سر تاسل به تنهایی بوده..

شاید به سمت جلو حرکت کنم اما خیلی کند..

انگار قسمت هایی از خودم رو از دست دادم و گرنه این همه دلیل کم اوردن چیه؟

شبیه دروازه بانی شدم که دستاش شکسته اما باز توی دروازه وایستاده..

دلم برای دوستایی که تو این سه سال داشتم تنگ شده..

کانین، میم گاو و..

شاید فرصت نشه دیگه باشون صحبت کنم. از اینکه روزی از ریز جزییاتشون خبر داشتم والان غریبه شدم ناراحتم.

آدم های جالبی کنارم نیستن و درحالی که نیاز به حرکت به سمت هدفم دارم.برخورد با این آدما من رو شکننده کرده و باعث بازدارندگی من شده..

من مطمین هستم یه چیزی رو تو خودم گم کردم و همین شی گمشده من رو بی جون و سردرگم کرده..

من خسته و بی هدف دارم دست و  پا میزنم که از این چاه سیاه در بیام.

من خسته هستم خسته..

من که نعشم رو جمع میکنم و بلند میشم بالاخره.. اما چرا هیچکس از من نپرسید؟