مرد یخی

داشتم به یکسال پیش فکر میکردم قبل از اینکه نسبت به ادامه خودم دچار تردید بشم همچیز آروم بود.

تازه تغییر رشته داده بودم و فکر میکردم توی مسیر درست قرار گرفتم. از همه مهمتر اتفاقی برای مادر و خواهرم نیفتاده بود.

البته اون روزها تجربه الانم رو نداشتم و استرس شدیدتری رو داشتم به خودم تحمیل میکردم.

باز اگر از 1401 به 1400 پل بزنم.

تو 1400 زندگی رو ناخواسته سخت گرفتم و بجای پیشرفت، درگیر وبلاگ نویسی شدم و بجای کمک و پیشرفت خودم رو دچار سقوط کردم!

شاید از اول هم من آدم شادی نبودم و اون وبلاگ تلنگری به من بود..شاید.. اما سقوط روحی عجیبی داشت اونجا شکل میگرفت..

به هرحال اتفاقات اونموقع رو دوست نداشتم و ندارم.

اگر از 1400 به 99 برگردم. به یک آدم خام برخورد میکنیم که کرونا و انزوا عرصه رو بر اون تنگ کرده بود و تازه داشت "وارد حلقه تلاش ناموفق" میشد.

دارم تو سر خودم میزنم که چرا از فرصت استفاده نکردم؟ من چرا استفاده نکردم؟!

شاید دستاورد من تو این چهارسال تجربه و خودشناسی بود..

در حالی که دارم وارد 1403 میشم، دومینوی اتفاقات بد داره  برام شکل میگیره و من اینجا سپر به دست و بدون شمشیر ایستادم و دارم بی نتیجه میجنگم.

از واژه های "جنگ بی نتیجه "، " حلقه تلاش ناموفق " و " حلقه تکرار" متنفر هستم و دوست ندارم نتیجه کارهام رو با این واژه ها بی ارزش کنم. من خیلی جلو رفتم! خیلی!.. نردبون خودم رو ساختم و هر لحظه ممکنه بجای  اضافه کردن پله جدید.. میخ آخر رو بکوبم و برم بالا..

تو این 3،4 سال ایستا نبودم و مشغول برطرف کردن نقصها و برطرف کردن جای زخمها بودم.

خونسرد اینجا وایستادم و بر سر عقیده ای که دارم تا آخر میمونم و تلاش میکنم.. به هرحال این جنگ من هست نه بقیه.. و این اعتقاد، روش و شیوه من برای مبارزه هست و البته که باید با بقیه متفاوت باشه..

آدمی نیستم که حرفای زرد و انگیزشی رو به خودم تحمیل کنم و هربار برگردم سر نقطه اول .. چون وقتی جریانی رو مینویسم که حدود دو هفته هست اتفاق افتاده، و هرروز از دیروز یک قدم جلوتره ..

دارم بر میگردم به تابستون امسال و ادامه تلاش ها..