امروز روز آخر چالش صدروزم بود.
راستش انتظار داشتم تغییرات پررنگ‌تری رو توی خودم ببینم، اما واقعیت اینه که تغییر محسوسی حس نمی‌کنم. شاید بعدها معلوم بشه چیزی تو این مدت توی من عوض شده، اما فعلاً که نه… یا شاید بهتره بگم هنوز اون آدم قوی‌ای که تصورش رو داشتم نشدم.
سلام امروز روز 99 ام هست.
الانی که مینویسم ساعت 5:45 دقیقه صبح هست. و تقریبا تو این ساعت با همگروهیم تونستیم پروژه رو برای ارائه فردا آماده کنیم.
ارائمون ساعت چنده؟ 10:30 صبح
اگه بخوابیم میترسیم جا بمونیم. ولی خب از اونجایی که ساعت 2 ظهر هم باز امتحان داریم. باید هرطوری شده نیم ساعت چرت بزنیم.
امتحان دیروز سخت بود. ولی ارائه پروژه خیلی عالی بود و تقریبا جزو کسایی بودیم که بالاترین نمره رو رو گرفتیم.
دیگه چی بگم. چشام خیلی درد میکنه.
دوسه تا پروژه غیردانشگاهی داشتم که باهام تسویه نشده، چندتا کلاس هم برگزار کردم ولی باز اونجا هم هنوز چیزی گیرم نیومده.
واقعا دوست ندارم دیگه ازم سو استفاده بشه.
وقتی کاری رو با فشار روم انجام میدم. به نسبت توقع دارم تو پرداخت دستمزدم هم سریعتر کار کنن، که اینطوری نیست.
گلایه ای ندارم وقتی صنف دیگه ای رحم نمیکنه، منم قطعا فردا تو صنف خودم هیچ رحمی نخواهم کرد.
امتحانات پایان ترم شروع شده و فردا اولین امتحانمه.
تو این دوروز اصلا درس نخوندم، چون اصلا هیچ تمرکزی نداشتم و کلا بخاطر قضیه هایی که پیش اومده خیلی تو فکرم.
امیدوارم سریع درس ها تموم بشه به کارهام برسم.
روز نود و ششم هست، امتحانات کم کم شروع میشه،۱۲ روز خوابگاه میمونم و این درس ها و امتحانات تموم میکنم، بعد میشینم پای پروژه های کوفتی
سریال اتفاقات بد داره هی پشت سرهم اتفاق می فته و من هیچ ریکشنی به این موضوع ندارم.
تمرکزم به پایین ترین حد تو این چندماه رسیده.
تودوها رو روزانه توی دفترم مینویسم اما هیچکدوم از تودوهای اصلی تیک نمیخوره.
سردرد هم سراغم اومده، علاوه بر بی تمرکزی با سردرد هم باید بجنگم.
این روزها برام تکراری هست چون قبلا پشت سر گذروندم.
فقط نیاز هست ریلکس کنم و خونسردیم رو دوباره بدست بیارم همین.
