خداحافظ

خداحافظ…

وقت آن رسیده که بروم، در سکوت، در لاک خودم، دور از هیاهو و تلاش‌های بی‌نتیجه. پنج سال جنگیدم، دویدم، اما حالا دیگر توان ادامه دادن ندارم.

اما شاید این پایان نباشد… شاید فقط یک وقفه باشد. شاید در فصل بعدی، دوباره نوشتن را از سر بگیرم، دوباره برخیزم، دوباره با افتخار بگویم: من توانستم، من برگشتم.

تا آن روز، خداحافظ…

قیام یک روح زخمی

من فرزند زخم‌هایم، زاده‌ی رنجی که از استخوان‌هایم گذشته و در رگ‌هایم جاری شده است.
جهانی که بر شانه‌هایم سنگینی کرد، مرا به زانو درآورد، اما هرگز نتوانست خاموشم کند.